Slechts een controle?

Goedemorgen, komt u binnen!
Bemoedigend knik ik haar toe en fluister dat het goed komt. Ze kijkt me aan met ogen die een paar dagen gemiste nachtrust verraden en beaamt: het komt goed. Ik heb nog tijd voor één diepe ademhaling voordat ik de deur opendoe. ‘Goedemorgen, komt u binnen’, hoor ik, waarna mijn spiegelbeeld en ik zo opgewekt als het maar gaat de onderzoeksruimte in lopen.


Tietenpletter
Het is een jaar geleden, maar de manier waarop dit onderzoek gaat is niet veranderd. Ik ga voor de tietenpletter staan; mijn zieke borst wordt op de plexiglasplaat gelegd en vervolgens plat geperst. Mijn borst is gezwollen van het oedeem en bovendien zit er fibroseweefsel in, wat dit onderzoek echt behoorlijk pijnlijk maakt. Eén foto is nooit genoeg, ook van de zijkant wordt er eentje geschoten zodat er een goede 3D-beeldvorming gemaakt wordt. Knap eigenlijk, dat dat kan.
Ook van mijn gezonde borst worden opnames gemaakt, omdat de kans op kanker daarin ook groter is, maar die voel ik bijna niet.

Geen recidive
De uitslag die volgt is een opluchting: ‘De radioloog heeft geen nieuwvorming of recidive ontdekt’. Het gesprek daarna is gezellig en bijna vind ik het jammer dat ik geen gefelicitaart heb meegenomen. Gauw snel ik daarna naar de winkel, om voor mijn gezin de állerlekkerste traktatie te kopen. Dit is weer zo’n mijlpaal die gevierd mag worden!

Vlinders en niet meer onbevangen
Kankercontroles.
Ik ga er altijd bang naartoe, dágen van tevoren ben ik al geïrriteerd om niks. Iedere keer weer ben ik misselijk van miljoenen vlinders die bezit nemen van mijn ingewanden. Telkens weer klopt mijn rikketik als een bezetene, ben ik bang dat het mijn lijf uit bonkt. Misschien is de verstreken tijd, nu 3 jaar sinds de diagnose, eenvoudigweg nog te kort, misschien blijft dit voor altijd een angst. Ik weet het niet. Nog niet. Wat ik wel weet is dat mijn onbevangenheid voor nu weg is.

Vrij
‘Kankervrij’… Het vertrouwen in mijn lichaam was in 1 klap totaal weggevaagd. Langzaam, voetje voor voetje, keert het terug. Er is een uitdrukking die dat beschrijft: het gaat te paard en het komt te voet. Zo is het helemaal.
Knobbeltjes, deukjes, zwellingen, pijnen en pijntjes, ze doen alle alarmbellen afgaan. Dat ik, ondanks alles, toch het vertrouwen mag en kan hebben dat de kanker niet terugkomt, maakt me emotioneel. Het maakt me dankbaar. Wat een prachtige uitvinding, het menselijk lichaam!
Kankervrij… het blijft door mijn hoofd zingen: Kankervrij!


Breast Clinic, tot volgend jaar!


#kanker #remissie #fuckcancer #feest #breastclinic #blog #pinkribbon