Excursie

Van harte heet ik u welkom. Fijn dat u heeft gekozen voor deze rondleiding van Kaatjevertelt-reizen. Neemt u een kopje koffie en zoekt u daarna gerust een mooie zitplaats uit. Indien u onderweg vragen heeft kunt u die direct stellen, wij trachten op elke vraag antwoord te geven.

We starten de rondleiding op de huid. U ziet hier korte, zachte beharing en een droge, gevoelige huid. De huid is gelukkig intact. Wij gaan hier naar binnen, het is donker dus we geven uw ogen even de tijd om te acclimatiseren alvorens verder op pad te gaan. Ziet u dat? Op sommige plaatsen is het tandvlees opgezet. Soms verdwijnt dat maar het komt meestal terug. We gaan verder, de maag ziet er prima uit. De darmen ook, hoewel er aanvalsgewijs toch bepaalde klachten blijven optreden. We gaan de bloedbaan in. Hier ziet u de bloedcellen circuleren alsook de resten van de medicijnen die geslikt moeten worden. We komen nu op een plaats waar u goed kunt zien dat hier een oorlog heeft gewoed: de eierstokken. U ziet hier de loopgraven waar de cellen zich dood hebben gevochten tegen de medicijnen. Zinloos, ze hadden geen enkele kans. De chemo kwam met miljoenen eenheden en heeft de eierstokken compleet verwoest. U ziet het her en der nog smeulen, er wordt keihard opgeruimd maar het slagveld was enorm. De effecten hiervan zijn nog jaren merkbaar. Er is echter goed mee te leven.

De volgende stop is in een zeer bedrijvig stuk van het lichaam: het beenmerg. Gedurende de halfjarige chemo-oorlog zijn hier de meeste slachtoffers gevallen, we hebben het over ettelijke miljarden. Dit mag u even op u laten inwerken. De fabriek die soldaten produceert die het lichaam beschermen tegen virussen en bacteriën is enkele malen gebombardeerd en daarbij compleet verwoest. Toch ziet u dat herstel is opgetreden en als u goed luistert, hoort u soms enkele werknemers een vrolijk lied zingen. Bij de pakken neerzitten is deze dames en heren onbekend.

De tocht gaat verder. Hier ziet u aan de rechterkant een verzameling weefsel met daarin enkele clips, kijk – het zijn er vier. Het weefsel is dichtopeengepakt, het is fibroseweefsel, voelt u maar. Ziet u ook het vocht dat zich tussen de cellen bevindt? Dat veroorzaakt ongemak in de vorm van pijn en roodheid. We zijn nu in de rechterborst. In dit gebied heeft zich een nucleaire ramp voltrokken waardoor diverse weefsels voorgoed en ernstig beschadigd zijn. Het was nodig, maar de gevolgen zijn levenslang. Ook de long is beschadigd evenals naar alle waarschijnlijkheid de ribben. Gelukkig kunt u als u goed kijkt ook zien dat er enige mate van herstel is opgetreden. U ziet dat aan de zachtere structuur op sommige plekken en de reden daarvan is dat het lichaam zich heeft onderworpen aan hyperbare zuurstoftherapie. Dit is een zeer intensieve behandeling en het is positief te noemen dat deze is aangeslagen.

Nu gaan we naar de laatste stop: de hersenen van dit lichaam. De hersenen, u ziet het al, hebben her en der wat plekken waar de ladenkasten niet mooi op een rij meer staan. Plekken waar papiertjes dwarrelen en waar zelfs gaten lijken te zitten. Welkom in het chemobrein. Ja, het bestaat. U dacht dat het een fabel was, ik zie het aan uw ongelovige glimlach. Ik dacht het ook, tot het moment waarop ik werd uitverkoren om deze rondleiding te begeleiden. Het chemobrein, wat houdt dat in? Hier werkt een verstrooide professor. Hij is verantwoordelijk voor de bediening van het lichaam en de geest. Door de halfjarige oorlog heeft hij enige schade opgelopen, niemand weet precies hoeveel en of het nog gerepareerd kan worden. Als er informatie binnenkomt via bijvoorbeeld de ogen wordt die niet altijd meer snel en op een veilige manier verwerkt. Het gevolg kan zijn dat het lichaam niet adequaat reageert. Daarnaast gebeurt het vaak dat nieuwe afspraken niet of niet correct worden opgeslagen. Oude afspraken zijn opgeborgen op een iets té veilige plek en daardoor onvindbaar. De geest wordt derhalve onzeker en veelvuldig gebruik van lijstjes is geboden. Helaas raken ook die lijstjes met enige regelmaat kwijt. Vaak ook raken de benamingen van alledaagse voorwerpen kwijt. Een tandenborstel wordt dan bijvoorbeeld een kam genoemd. De professor is moe. Het lichaam is elke dag, de gehele dag moe. Het gebeurt nogal eens dat het lichaam, soms onverwacht, overvallen wordt door een intense, onbeheersbare, alles overheersende moeheid. De geest vecht daartegen. Vergeefs.

Chemotherapie en radiotherapie waren nodig, dat staat onomstotelijk vast. Maar kankertherapie geeft bijwerkingen. Veel bijwerkingen. Soms vreemde, soms heftige, soms late. De 1jarige oorlog is voorbij. Het herstel gaat tergend langzaam. Onacceptabel. “Het zal toch nu wel beter gaan?” vraagt u. Het antwoord is: ja. Maar ook nee. Het lichaam is kapotgemaakt. Tot op de laatste gezonde cel vernietigd. Herstel treedt op, zeker wel. Met sommige dingen moet het lichaam eenvoudigweg leren omgaan. De geest moet accepteren. Dat kost tijd.

Dank u voor het kiezen voor Kaatjevertelt-reizen. Wij hopen u op een volgende excursie nogmaals te mogen begeleiden. Voor nu wens ik u een goede thuisreis.