Een belangrijk moment…

De eerste dagen na de operatie doen we rustig aan. We moeten allemaal even bijkomen van het gehots, gebots en gerammel van deze kankertrein. Pasen gaat voorbij, we genieten van elkaar en vieren de symboliek van deze feestdag rond deze operatie. De kinderen gaan uit logeren, ze zijn toe aan een kleine break en kunnen op deze manier hopelijk ook hun gedachten verzetten. Op tweede Paasdag bezoeken we onze zwager in het ziekenhuis. Gezien zijn medische toestand heb ik hem nog niet ingelicht, sterker nog – ik heb iedereen dat verboden. Daar zitten we samen ziek te zijn, ieder met zijn eigen ontilbare pijn maar onverbrekelijk verbonden door verdriet.

Op dinsdag 23 april volgt een telefonisch spreekuur met de chirurgie. Hierin wordt overlegd hoe de operatie is gegaan, dat ik toch écht de paracetamol moet slikken en hoe het met de wond gaat. Terloops wordt gemeld dat mogelijk nog een verdere doorverwijzing volgt naar de oncologie. Ik wuif het weg. Lumpectomie plus radiotherapie, daar ging ik voor en meer doe ik niet. Die avond gaan we uit eten. Het restaurant dat we kiezen is een all-in restaurant. Ik geniet van de zalm en mijn man en ik praten en zijn er voor elkaar. We vieren en ons samenzijn en hopen op goed nieuws, althans op het beste nieuws dat mogelijk is in dit scenario. De dagen erna wandel ik veel. Te veel. Ik ben koppig en doe mijn eigen zin, daarmee mijn lichaam negerend. Het is dan ook niet raar dat mijn lijf daarop reageert met een keiharde borst en pijnlijke oksel. Ik ben eigenwijs en wil niet luisteren naar mijn geteisterde lijf dat schreeuwt om rust, om aandacht, om zelfliefde. Ik doe mijn voorgeschreven oefeningen en ga ook daarbij over mijn grenzen. Op dit moment ga ik weer paracetamol nemen, ik voel het als falen. Na een week van aanmodderen besluit ik om tóch mijn hartenkussen te gaan gebruiken. Ook dit voelt als een vernedering. Dat het echt geen overbodige luxe is blijkt direct, de verlichting van het ongemak en de pijn is enorm. Dit vind ik echt heel moeilijk; dit is toegeven aan mijn lichaam dat me op hardhandige wijze vertelt dat doorgaan soms niet handig is en dat stoppen dan een beetje beter is. Doorgaan tot je erbij neervalt, dat is me altijd geleerd. De emotie die ik het meest voel in deze periode is een enorme woede. Woede naar mijn lijf toe. Het laat me in alle opzichten in de steek; ik heb pijn, ben moe, heb kanker. En het ergste is dat ik niet in staat ben om door te gaan op de manier die ik wil. Ik ben ook bang. Heel erg bang. Waar velen ons lieve berichtjes sturen en kaartjes en voor me hopen dat het klaar zal zijn na de radiotherapie bekruipt me de enorme angst dat het hierna niet over zal zijn. De angst knijpt mijn keel dicht en is niet weg te negeren.

Na nog een paar fijne dagen samen is het ineens 1 mei.

Weer bij de Breast Clinic… weer Dr. Reuling. Dit keer zit ook de mammacareverpleegkundige erbij. Nog voor er iets is gezegd weet ik de uitslag al. De tumor is in zijn geheel verwijderd. De snijvlakken zijn klein, eigenlijk te klein, maar schoon. De lymfklier is schoon. En toch?

En toch. Het nieuws, dit nieuws, dit komt aan als een sloopkogel. Waar een minuscuul brokje hoop nog trachtte te overleven is nu een zwart gat. Gezien de grootte, de aard en de agressiviteit van de tumor en gezien mijn leeftijd wordt een lang en zwaar vervolgtraject geadviseerd. Ik mag uiteraard weigeren. “Maar”, wordt erbij gezegd, “Als u weigert, dan zien we u volgend jaar terug met een nieuwe tumor”.

Vervolgtraject: 20 x radiotherapie, aansluitend chemotherapie, aansluitend hormoontherapie gedurende minimaal 5 jaar, elk half jaar controle gedurende minimaal 10 jaar.

God, help me… we gaan naar huis met een doorverwijzing naar oncologie.

De trein is veranderd. Geen stoptrein meer. Geen intercity meer. We zitten in een kankerachtbaan en er zijn geen stations meer om uit te stappen. Hou je vast en val er niet uit…