Aan de wandel

Gedurende de dagen die volgen ontvangen wij massale steun in de vorm van bloemen, kaarten, ballonnen, appjes, telefoontjes en knuffelbeestjes. Het raakt en ontroert ons diep. Zijn er zó veel mensen die om ons geven? Van alle kanten laten diverse mensen weten ons te willen helpen; het lijkt erop dat de uitspraak ‘kanker raakt ons allemaal’ zo ontzettend waar is. Ik hoor soms de pijn in de stemmen, lees het verdriet en de onmacht in de ogen van degenen die ik spreek. Lezen zij het ook in mijn ogen? Of verberg ik me goed genoeg achter mijn humor? Dat laatste vermoed ik want ontelbare keren heb ik het al gehoord…’Wat heb jij een galgenhumor’, waarop mijn antwoord steevast is: ‘Ik heb kanker maar een grafstemming hoef ik dan niet te hebben, daar is nog tijd genoeg voor’. In het begin moet mijn zoon er niks van hebben dat ik er grapjes over maak. Later kunnen wij als gezin daar allemaal beter mee omgaan en word ik liefdevol omgedoopt tot “kankermama” en “kankerbitch” – van die titels hou ik met heel mijn hart en ik koester ze.

De trein die het even rustiger aan leek te gaan doen wordt nu flink aangejaagd. Ratelend en krakend bereiken we grote snelheden, vele wissels schudden ons heftig door elkaar en diverse kleine en grotere stations vliegen we voorbij. Het is een rollercoaster van emoties, onzekerheid en verlies die maar niet schijnt te stoppen. Onderweg ontvang ik steeds berichtjes van het ziekenhuis, vallen er enveloppen met afspraken of folders op de deurmat, bellen er diverse poli’s voor het maken of doorgeven van afspraken. Er is geen enkel moment van rust en met het werken erbij is dit gewoon te veel. In goed overleg met de TM besluit ik dus ook, geheel tegen mijn eigen gevoel in maar mijn grenzen bewakend, te stoppen met werken. Nu kan ik mijn energie besteden aan het thuisfront, dat het ook duidelijk moeilijk heeft. Nu kan ik wandelingetjes maken. Me richten op de operatie en de weg daarna.

Mijn burnout heb ik overwonnen door veel te wandelen. Inmiddels heb ik een dijk van een conditie en ik word er rustig van. Wanneer het maar enigszins gaat trek ik mijn wandelschoenen aan en vertrek ik. Deze schoenen hebben mij vergezeld op ontelbare tochten; samen hebben we honderden, duizenden kilometers afgelegd in diverse gebieden. Het is dus niet meer dan logisch dat zij mij op dit pad gaan vergezellen. In de dagen die volgen wandel ik in al die plekken waar ik altijd gelukkig ben. Ik loop onder andere in het Mastbos, in de Biesbosch, in Meijendel, bezoek landgoed Clingendael en de Japanse tuin, maar word niet rustig. In mij heerst onrust en ik kan niet ontdekken waarom en ik kan het ook niet tot uiting brengen. Mijn benen doen zeer, mijn voeten branden van de ontelbare kilometers, ik ben ontzettend moe maar bereik niet wat ik wil: rust in mijn hoofd. Met collegaatjes en een excollega wandel ik ook heel fijn en we praten veel. Over van alles, fijne dingen en minder fijne en ook ronduit klotedingen. Het is fijn met hen te zijn. Sommige plekken die ik met hen bezoek zijn nieuw voor mij, zoals het Kethelpark in Schiedam en strand Langevelderslag bij Noordwijk. Het is overal éven prachtig, het is een fijne tijd van het jaar! Met een collega/vriendin bezoek ik de Rhoonse Grienden. Ik ben dol op knotwilgen want die hebben de meest prachtige vormen, zijn vaak halfopen en hebben meestal varens of andere prachtplanten in hun kroon. Wij genieten en praten honderduit, het is supergezellig!

Op een dag is er zoveel onrust in mij, het is ondraaglijk. Ik rij naar het grenspark Kalmthoutse Heide in België. Daar ben ik ook al vaker geweest en het is práchtig, zó rustig – je kunt er úren lopen zonder een mens tegen te komen en op sommige stukken heb je geen bereik, fantastisch gewoon. Ik loop vandaag een deel van de reeënroute. De heide is prachtig, het bos fenomenaal. Terwijl ik in mijn tempo kom en ik geniet van de boslucht merk ik dat iets in mij langzaam en stukje voor stukje afbreekt. Ik herken dit. Ik laat het toe, in de veiligheid van het bos, in de eenzaamheid van het bos. Mijn verzet valt daar volledig weg, in het mooiste zonlicht dat ik ooit heb gezien. Ik schreeuw in mezelf, ik huil, ik sla de bomen, ik vloek hardop. Ik kan niet meer anders dan voelen. Al die emoties die gevoeld willen worden, al die pijn die eruit wil, de boosheid, al dat ondraaglijke verdriet, de onmacht, het gevoel van onrecht, het gevoel van tekortschieten, maar ook de enorme pijn van verraden zijn door je eigen lichaam. Een sluipmoordenaar heeft zich in mijn lichaam genesteld terwijl ik me het schompes werkte om beter te worden van mijn burnout, hoeveel meer verraad kun je hebben? Wat ben ik razend! Al deze emoties laat ik toe. Bewust. Ik ben moe na afloop. Onzettend moe. De onrust is weg.

Gevoeld…. angst, woede, onmacht, pijn, verdriet.

Geaccepteerd… borstkanker.