Respect!

Marjolein

De zomeravond is zwoel, haar lange haar wappert en er strijkt een aangenaam warm briesje langs haar benen. Ze is op weg naar huis na het gezelligste maar verwarrendste verjaarsfeestje dat ze ooit heeft meegemaakt. Vertwijfeld denkt ze aan haar beste vriendin Steffi, die 21 is geworden. ‘Mar, dit is Kenneth’, zo werd ze op het laatst voorgesteld aan die onbekende jongen met zijn indringende staalblauwe ogen. ‘Ik ga naar de bar, veel plezier samen’, knipoogde Steffi haar toe.

Kenneth draaide zich naar haar toe met een drankje in zijn hand. ‘Ik heb alvast een wijntje voor je meegenomen’, glimlachte hij. Zijn manier van praten verwarde haar. Hij leidde haar naar een bankje dat in een hoek van de versierde kamer stond.

Al pratend kneep hij in haar borst, terwijl hij haar aandacht richtte op de confetti waar ze zojuist overheen waren gestapt. Ze verstijfde. Deed hij dit echt? ‘Kom, kom, je bent toch geen klein kind meer’, hoonde hij. Haar enorme ogen staarden hem aan, totaal verward. Hij lachte haar uit en greep haar billen door haar dunne zomerjurk heen. ‘Ik moet naar huis’, was het enige wat ze kon uitbrengen. 

Na een meter of 100 hoort ze een fiets rammelen achter zich. Haar hart bonst in haar keel en dan is hij naast haar. Hij stopt haar hardhandig en sist dat ze een dom wicht is. Plotseling kan ze thuisbrengen wat haar van slag maakt: een enorme gulzigheid in zijn ogen. 

‘Hé! Wat moet dat?’ hoort ze iemand roepen. Als in een waas ziet ze een man met grijs haar en een hond op hen af komen. ‘Meisje, gaat het? Ken je die man?’ vraagt hij haar. Ze schudt haar hoofd, waarop Kenneth haar arm loslaat en er vandoor racet, roepend dat hij haar nog wel zal vinden. 

De man brengt haar thuis. Verdoofd gaat ze naar binnen en met kleren en al in bad liggen. Ze voelt zich vies, enorm vies.

Manon

Ze staart naar het plafond terwijl hij bezig is; halverwege hoort ze hem kreunen dat ze een lief meisje is. Elke avond doet ze alsof ze slaapt wanneer hij binnenkomt, de grote gestalte die zich haar vader noemt en die zijn schaduw over haar werpt. Toen ze heeft geprobeerd het te vertellen aan haar moeder, wuifde die haar verhaal weg. De juf op school die ze voorzichtig heeft benaderd, zou haar helpen maar is ontslagen. Ze heeft geleerd niet meer te praten, want de schaduw dreigde haar op te laten sluiten wanneer ze ooit, tegen wie dan ook, wanneer dan ook, zou praten over zijn nachtelijke bezoeken.

Ze kent elk vlekje op haar plafond, inmiddels ziet ze er patronen in en doet ze alsof ze weg is. Manon is op reis, noemt ze dat spelletje. Op reis voelt haar lichaam niets, maar haar geest neemt haar mee de hele wereld over, gestuurd door de patronen die soms een zee lijken en soms de allerhoogste berg.

Noura

De tram is overvol. Noura gaat met haar vriendin naar het strand, maar kennelijk zijn ze niet de enigen met dat plan. Worstelend met haar tas raken zij en Soumia gescheiden. Ze kunnen elkaar nog net de eindhalte toeroepen en dan staat ze tussen een lange jongen en een kleinere, bezwete man. Zorgvuldig oogcontact vermijdend houdt ze zich daar goed vast aan de hengsels. De man achter haar beweegt zich naar haar toe en ze voelt hem zijn onderlichaam tegen zich aan wrijven. Ze probeert weg te komen, maar hij vat het op als een aanmoediging en wrijft nog harder. Misselijk wordt ze ervan. De geur van zweet dringt in haar neus, ze moet zich tot het uiterste inspannen om niet te kokhalzen. Gelukkig, de tram stopt en het bezwete mannetje vertrekt.

Iedere dag weer

De verhalen van Marjolein, Manon en Noura zijn echt. Iedere dag weer zijn er vrouwen die soortgelijke gebeurtenissen meemaken. Iedere dag weer zijn er vrouwen en meisjes die zich afvragen of ze niet ‘te uitdagend’ gekleed zijn. Uitdagend of niet, wie bepaalt dat eigenlijk? Opwindend voor jou of niet, dan nog moet er sprake zijn van respect; dan draai je je om en sla je de hand aan jezelf in plaats van haar lastig te vallen.

In veel landen en culturen worden vrouwen bestempeld als dom, onrein, waardeloos, alleen maar goed om seks mee te hebben en daarna op een hoopje te gooien. 

We maken ze allemaal mee; die gesprekken die op borsthoogte in plaats van op ooghoogte plaatsvinden, de verdwaalde vriendschapszoenen die nét iets te dicht bij je mond komen, de achteloze strelingen op je billen. Soms zijn ze zó subtiel verpakt dat je je later afvraagt of je het nu goed had gevoeld.  

Een beetje met elkaar flirten is oké. Zo lang het wederzijds gaat, is het prima. Tast de situatie af, stop op tijd.

In Nederland is bij een bepaalde sociëteit gezegd dat ‘alle vrouwen hoeren’ zijn. De studenten die hiervan lid zijn worden later, als ze groot zijn en afgestudeerd en niet meer bij pappie wonen, gerespecteerde leden van onze samenleving. Willen we zulke opvattingen in de allerhoogste kringen? Het lijkt een beetje op een ‘grab them by the pussy’-beleid. Wat zou er gebeuren met een ‘grab them by the dick’-beleid? 

Iedere dag worden er meisjes en vrouwen zeer ongewenst zwanger vanwege dit soort mannen. Schandalig dat er dan in bepaalde landen bepaalde wetgeving is die bepaalt dat deze dames geen zeggenschap hebben over hun eigen lichaam, maar slechts worden gezien als broedovens. Dergelijke wetgeving zou mijns inziens niet bestaan als het mannen betrof die zwanger werden.

Opvoeding

De toekomst van meisjes ligt in onze handen. In de handen van de moeders van zonen. In de handen van de moeders van dochters.

Voed je zoon op met besef van respect. Zegt een meisje ‘nee’? Dan stop je. Vrouwen zijn niet allemaal ‘hoeren’, ook niet allemaal onbeperkt beschikbaar voor jouw geneugten en bovendien ben je gebaard door een vrouw. Dus toon respect. 

Voed je dochter op met zelfvertrouwen en vertel haar dat ze bij jou altijd haar problemen kan uiten. Geef haar de kracht die ze nodig heeft om mannen te weren. Geef haar het vertrouwen dat ze net zo goed is als mannen zijn.