Coronacrisis en -lockdown in Nederland

Het virus dat in eerste instantie niet zo gevaarlijk leek en zich bovendien ver weg in Azië bevond is nu ook opgedoken in Europa en in Nederland. De eerst vastgestelde besmetting in Nederland was op 27 februari 2020 en hoewel verspreiding op het eerste gezicht niet spectaculair leek is toch binnen enkele weken een duidelijke, angstaanjagende stijging waarneembaar. De IC-afdelingen stromen vol, de zorg raakt overbelast en reguliere zorg wordt afgeschaald. De minister-president neemt zijn verantwoordelijkheid en tracht verdere verspreiding tegen te gaan. Handen schudden wordt afgeschaft, thuiswerken aangemoedigd, de anderhalvemetersamenleving ingevoerd. Mensen raken in paniek en in vele winkels raken de schappen leeg; toiletpapier, rijst, ingeblikte groente alsook diepvriesprodukten en potgroente, pasta, bloem, alles is op. Opgeroepen wordt om vooral níet te hamsteren, prachtig uitgebeeld door Irma van der Sluis. Vanaf 15 maart om 18 uur sluiten horeca, sauna’s, sexclubs, sportclubs en dergelijke hun deuren en vanaf 16 maart sluiten alle scholen en kinderopvangcentra. De oncologische revalidatie waar ik snel mee zou beginnen belt af maar geeft wel aan zo snel mogelijk op te starten.

Mijn zuurstoftherapie loopt, met de nodige maatregelen, nog wel door. Een deel van de open groep is al klaar en ik heb besloten om bij sessie 30 te stoppen. Op die momenten waarop we niet achter onze maskers zuurstof aan het happen zijn uiten mijn vriendin en ik onze zorgen. Wat als iemand van ons besmet blijkt? Lachend maken we er een lolletje van:” Dan zitten we 14 dagen lang met elkaar opgescheept, 24 uur in deze tank, nou dáár zitten we op te wachten!” “O, maar we krijgen toch vast wel een boterham via het medicijnluikje!” “Plassen doen we ook wel in de bekertjes!” En dat zorgt ervoor dat ook de onrust hier draaglijk is. Zullen we op tijd de therapie kunnen afsluiten? Zijn wij extra kwetsbaar? Op de dag waarop ik sessie 30 heb gehad en afscheid heb genomen van de medetankers word ik ’s middags gebeld. De tank sluit voorlopig zijn deuren.

Het is een vreemde tijd. Surreëel want de straten zijn leeg, vrienden en familie mogen niet bezocht worden waardoor beeldbellen een vlucht neemt; het lijkt soms of we in een spookstad wonen. Mensen hebben weer oprechte aandacht voor elkaar en kijken meer naar elkaar om. We moeten leren omgaan met het ‘nieuwe normaal’. Gedurende deze periode waarin de kinderen niet naar school gaan en ik nog geen hele dagen werk en daardoor ook veel thuis ben zien wij een positieve ontwikkeling. Hoewel ik de nieuwe rol van docent best pittig vind blijkt deze tijd van thuisschool een zekere mate van rust te brengen in huize Borstkanker. Langzaamaan merken we dat de kinderen het vertrouwen in de veiligheid van thuis weer ervaren. Hun opstandigheid, hun geïrriteerdheid, hun angsten en moeheid zien we afnemen en het slapen gaat steeds beter. Terwijl er tragisch genoeg steeds meer mensen overlijden aan de gevolgen van dit exotische virus krijgen wij de rust die we nodig hadden, vér van afspraken, school of werk. Het ‘nieuwe normaal’ is zo gek nog niet.