1 tot en met 10, feest!

Op dag 2 van de bestraling merk ik dat mijn borst bij het litteken warm is en er een deukje zit. Mijn borst voelt wat steviger maar niet pijnlijk. Als ik bij Rhea kom wordt me verteld dat er een nieuwe CTscan moet worden gemaakt. Dit omdat de clips in de borst die de tumorplaats markeren en die daar tijdens de operatie zijn geplaatst, naar elkaar toe zijn gegroeid. Dat is goed nieuws, want het betekent dat een deel van de borst minder straling zal gaan krijgen en dus minder schade oploopt. De scan wordt nog dezelfde dag gemaakt zodat ik aan het einde van de week volgens het nieuwe plan bestraald ga worden. Fijn!!

De dagen die volgen zijn rustig. Op Hemelvaartsdag is er geen bestraling. Wel komen mijn schoonzus en zwager met mijn schoonmoeder onze kant op. Het is warm, het wordt weer zomer. Ik hou niet zo van de zomer, meer van de herfst en winter. Met de familie gaan we uit eten. Het is gezellig en lekker en we genieten van het eten en elkaars gezelschap.

Op 29 mei is er op mijn werk feest. Een aantal collega’s viert werkjubileum. Ik ook. Ik ben 12,5 jaar in dienst. Hoewel ik dolgraag zou gaan, is het gewoon niet wijs. Ik ben zo moe, een hele middag trek ik gewoon niet. Het doet me pijn, veel pijn als ik afzeg. Later krijg ik foto’s. Van zowel ochtendtaart als middagwandeling. Wat hebben ze een plezier gehad. Ik huil. Ik ben blij dat ik niet ben gegaan, maar het verdriet dat ik er niet bij kan zijn om dit moment te delen steekt als een mes in mijn hart. Dit is iets dat kapot is gemaakt. De kanker neemt veel van me af, ook dit. Het maakt me ontzettend boos.. alweer iets dat ik moet laten. Rot tietkanker!

Op 31 mei moet ik naar de oncoloog. Zijn eerste aanblik geeft me al een goed gevoel. Hij heet me welkom, vraagt hoe ik de hele situatie vind en hoe het met me gaat. Hij legt me uit wat zijn vervolgstappen zullen zijn en dat ik bij hem zit omdat ik nét te jong ben, de tumor nét te agressief is, de tumor nét te groot is. Mijn moeder zei het al vroeger.., alles waar ‘te’ voor staat is niet goed. En dat blijkt ook weer hier. Ik antwoord dat ik er bij nader inzien toch blij mee ben, want dat hele pakket dat me ‘gratis’ in de schoot geworpen is zal me toch geruster maken over een kleinere terugkeerkans. Dan legt hij uit welke chemo er zal volgen. 4 keer een combinatie van 2 middelen (doxorubicine/cyclofosfamide) met 2 weken rust ertussen. En daaropvolgend 12 keer een ander middel (paclitaxel), elke week. Daarna volgen minimaal 5 jaar hormoontherapie.

“Een half jaar chemo??” gonst het in mijn hoofd. Ik kijk hem ongelovig aan. Meent hij dit? “Een half jaar chemo? Daarna nog 5 jaar hormoontherapie?” vraag ik. Dit kan toch echt niet waar zijn. In maart was ik nog niet ziek en nu staat dit voor de deur? Dat kan ik niet goed verstaan hebben. Kitzen kijkt me aan en knikt bevestigend. Bevlogen vertelt hij hoe het allemaal werkt. Ik zie in zijn ogen de passie voor zijn vak en wil graag alles horen, maar mijn hersenen zijn blijven steken bij dat halve jaar chemo. Hij ziet het. Hij zegt tegen me: ” U bent het soort vrouw dat ik moet afremmen. Gelooft u mij als ik zeg dat het zwaar gaat worden. Ik ga u nu met rust laten. U moet nu al uw energie in de bestraling gaan steken. Daarna komt u bij mij terug, dan is er nog genoeg tijd om dingen te bespreken.” We nemen afscheid, ik ga naar huis en ’s avonds vertel ik luchtig wat er verteld is. Ook mijn man schrikt hiervan. Wat staat ons nu nog te wachten?

In de volgende dagen wordt het warm. Het wordt de warmste 2 juni ooit gemeten. We doen rustig aan, de avondvierdaagse komt er weer aan. Er is mij gevraagd om weer een groep te begeleiden. Dat zou ik zó ontzettend graag doen. Dit jaar gaat het echter niet, ik leg uit waarom. Zij is een van de eersten op school die ik inlicht. Er is begrip. Natuurlijk is dat er. Voor mij is dit nóg iets dat de kanker me heeft afgenomen. Niet het eerste, het zal ook zeker niet het laatste zijn. Op 3 juni ga ik naar de bedrijfsarts. Vanwege mijn burnout hebben wij elkaar al vaak gezien. Onze laatste afspraak was begin november, toen namen we afscheid met de belofte elkaar alleen nog in de gang te spreken. Nu kom ik hier met dit nieuws en dat doet pijn. Hij kijkt me aan en wat ik zelf voel zie ik weerspiegeld in zijn ogen. Verslagenheid. Verdriet. Het gesprek verloopt fijn. Hij is boos dat dit gebeurt en vloekt. Op een of andere manier ben ik daar blij om. Dan zegt hij dat hij dit ontzettend oneerlijk vindt. Hij spreekt mijn gevoelens uit en dat lucht mij op. Dan spreken we af dat ik niet meer hoef te komen, hij zal mij telefonisch blijven benaderen. “Steek al je energie in je behandelingen. Hier komen is nutteloos.”

De CTscan gaf inderdaad aanleiding tot een aangepast bestralingsplan. Als ik weer op de tafel lig merk ik dat ik niet meer 3, maar 4 keer bestraald word. De hoge bestraling op de tumorplek is vernauwd en daarom moest er een extra, lagere, dosis op de rest komen. Het geeft niet, als het maar werkt. Ik merk niets, dat beangstigt me wel. Doet het wel iets?

Op 9 juni vieren we onze trouwdag. 14 jaar. Wat een mijlpaal! Veel hebben we doorstaan. Veel plezier hebben we al gehad. Dat ons dit zou overkomen, daarbij hebben we nooit stilgestaan. Reden te meer om heerlijk uit eten te gaan bij Villa Augustus. Het is een heel gezellig restaurant met een prachtige verdwaaltuin en mooi uitzicht op de rivier. Het eten is fenomenaal lekker. Fijn om samen te zijn, fijn om met ons viertjes te bestaan. Even alles loslaten en genieten van het moment.

Ik merk dat mijn borst pijnlijker wordt. Mijn tepel schilfert, mijn borst is heet. Wat ben ik moe. Hoe komt dit toch? Dat mijn borst verandert snap ik. Maar die moeheid, waarvan dan? Ik ga langs bij de verpleegkundige en krijg een recept mee voor zalf en wat gazen. Die moeten erop, om te zorgen dat de huid niet opengaat. Die zalf is koud, wat een verademing. Nu pas besef ik hoe vaak je met je borst ongemerkt ergens tegenaan strijkt. Ik blijf wandelen, zij het steeds korter omdat ik zo moe ben. Dan ineens is het 13 juni. Bestraling nummertje 10!! Dat is ook een mijlpaal, we zitten nu op de helft. Ik heb cake in hartvorm gebakken. Alles moet gevierd worden! Dr. Kiderlen belt om te vragen hoe het gaat. Ze legt uit dat moeheid erbij hoort. Gewoon omdat elke dag de borst wordt vernield en weer moet worden opgebouwd. Ik krijg wat adviezen over eten en rust nemen. Aankomende zaterdag, 15 juni, wordt een leuke dag want dan gaan we naar de landelijke dag voor kanker in het gezin. Een dag waarop de kinderen centraal staan. De zaterdag daarna gaan we uit varen met stichting ‘Vaarkracht’. Hoezo rustig aan doen? Kom maar op met de rest van die bestraling. Ik heet niet voor niets Glow in the dark Kaatje!

Al 10 gehad, nog maar 10 te gaan! Glow in the dark Kaatje zegt :”Gaan!”