K.O.

De trein rijdt schoksgewijs verder. Ik doe mijn dagelijkse dingen, en wel zó dat de kinderen niets merken van de chaos in mijn hoofd en de onrust in mijn buik. Vrijdag zal ik de uitslag krijgen. Vrijdag al. Vrijdag pas. De uren kruipen voorbij. De nachten duren eindeloos. Naarmate de dagen voortschrijden krijg ik nieuwe zekerheid. Dit is een vergissing. Als ik vrijdag kom zeggen ze dat het een fout is, dat weet ik zeker. Er is een fout gemaakt, dat dossier is niet van mij. De foto’s zijn niet van mij. Hebben ze de biopten goed gemarkeerd? Verwisseling is zó gebeurd! De echo’s zijn van een andere patiënt. Ja, vrijdag zal ik horen dat het niets is. Ik weet het zo zeker als ik Kaatje ben.

Donderdag ga ik langs het werk. Mijn teammanager wacht me op bij de ingang en we praten een tijd. Dan vraagt ze: ‘Mag ik je collega’s vertellen dat je kanker hebt? Of wil je daarmee nog even wachten?’ Ik zeg haar dat ze het mag vertellen. We nemen afscheid en ik rij naar Hoek van Holland om uit te waaien. Ik ben rustig. Rustig, maar niet de mij zoals ik die altijd ben op het strand. Ik ben verdoofd en ga door op de automatische piloot. De trein sukkelt voort. De wissels schudden ons soms door elkaar, het volgende station is niet meer ver. De nacht die volgt is lang.., eindeloos lang en donker. Er zijn geen sterren. Er is geen maan. Er is geen lichtpuntje.

Vrijdag, 22 maart 2019…, intercitystation van deze reis. Hier staan we lang stil om mensen de kans te geven in dan wel uit te stappen. De kinderen zijn naar school. Ik kleed me aan alsof ik een prijs moet winnen. Mijn netste kleren aan, mooie make-up en lekkere parfum opgedaan. Als ik zo mooi ben krijg ik zéker excuses!! Om 9 uur is de afspraak op de Breast Clinic, en als we daar aankomen zie ik allemaal dames van rond de 60 jaar en soms veel ouder in de wachtkamer. Zie je wel? Ik hoor daar niet. We worden binnengeroepen. De chirurg kijkt een laatste keer op haar scherm, haalt diep ademt en kijkt me recht in de ogen. Ze doet haar mond open en ik voel mezelf verdwijnen. Ik verdwijn in een taaie, stroperige vloeistof waardoor ik niet meer scherp zie en die mijn oren doet vollopen. Er is ruis, heel veel ruis in mijn oren en mijn hoofd slaat op tilt. Ze praat met me. Ik zie het. Maar ik kan niet reageren. Ik zie haar mond bewegen en ik hoor heel in de verte geroezemoes. Dan kijkt ze naar mijn man en ik zie dat ze praten, ik zie de pijn op zijn gezicht. Ik kan niet reageren. Dan is er een hard geluid dat de herrie en de ruis breekt. Ik kijk op, langzaam. De chirurg heeft zich weer tot mij gekeerd. Ze zegt: ‘Mevrouw….., u heeft borstkanker.’

Tot mijn verbazing lach ik. Een harde, scherpe lach die niet van mij is. De chirurg herhaalt haar boodschap. ‘Mevrouw, u heeft borstkanker.’ Mijn verzet splintert kapot en ik voel me als een poppetje uit een cartoon dat van een klif afrent, dat te laat in de gaten heeft en een paar meter doorrent alvorens te pletter te vallen. Ik lig daar kapot te zijn en de chirurg vertelt wat nu de opties zijn. Belegen kaas of smeerworst. Ik lust geen belegen kaas en ik heb liever ook geen smeerworst, maar andere keuzes zijn er niet. Er moet nú een beslissing worden genomen. Mastectomie met mogelijk nog radiotherapie erachteraan? Of een lumpectomie met aansluitend radiotherapie?

We kiezen voor de lumpectomie en de aanvraag voor de operatie wordt direct geregeld. Er volgt een gesprek met de mammacareverpleegkundige die ons een boekwerk overhandigt en alvast wat opties doorneemt waarbij ook de woorden hormoontherapie en chemotherapie vallen. Ik voel de paniek als een golf over me heen komen. Chemotherapie? Ik? Nee zeker niet, maar wacht eens.. waar blijven de excuses en trouwens, wanneer wordt de fout toegegeven??? Na dit gesprek mogen we gaan. Eerst naar het opnameplein en daarna naar huis. De trein is op gang, de trein is op hol.

Als we naar buiten lopen merk ik dat het geluid is veranderd. Alles klinkt dof, vaag, blikkerig. Is mijn hoortoestel kapot? En wat is er gebeurd met de lucht, het is zo benauwd en ik kan zo moeilijk ademen. Dan kijk ik om me heen en ook de kleur is weg. Alles is grijs en grauw. Bij elke stap dreunt er één woord mijn lijf verder in.

Kanker.