Bij de intake die ik heb met de revalidatiearts wordt doorgenomen welke therapieën in mijn situatie en met mijn hulpvraag wenselijk zijn; tot mijn grote verbazing hoort daar naast fysio- en ergotherapie en de modules arbeid en diëtetiek óók een psycholoog bij. Vragend kijk ik hem aan en zeg dat ik dat niet nodig acht. Zijn blik verzacht terwijl hij antwoordt dat júist de psychologe goed voor mij zou zijn, waarna een glimlach over zijn gezicht glijdt. Ik geloof hier niet in; af en toe belt de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis en ik praat ook met Peter van de Vruchtenburg, hoewel dat voor mij meer te maken heeft met de zorg voor de kinderen en mijn man dan voor mij, maar ik ga er voor nu mee akkoord. Kennelijk druipt de scepsis van mijn gezicht, want de arts benadrukt het nogmaals en zegt erbij dat het waarschijnlijk het beste is om dit in privésessies te doen. Hij vraagt me: “Stel dat jij je allerbeste vriendin zou zijn en je jezelf advies zou moeten geven. Wat zou je dan zeggen? Wat is het beste voor jouw beste vriendin? En als dat goed is voor haar, waarom dan niet voor jou? Jij doet er toch ook toe?” Ik kan mijn emoties niet bedwingen en stem toe.
Omdat de lockdown roet in het eten gooit start ik later dan gepland. Dat blijkt goed voor me te zijn, want het geeft me een paar weken rust en respijt. De eerste consulten gaan telefonisch en dat gaat prima, hoewel ik de oefeningen en mijn vooruitgang niet vlot genoeg vind gaan. Tijdens het meten van de fysiotherapeutische oefeningen start ik, geheel tegen het advies van de arts in, ook met de reïntegratie op het werk. Immers, de zware behandelingen zijn voorbij dus ik vind dat ik weer overal toe in staat moet zijn en dat ik al lang genoeg heb gelummeld.
Bij de ergotherapie wordt me geleerd om objectief mijn dagindeling te beoordelen naar zwaarte en wordt me aan de hand van een veel te vol geplande week uitgelegd dat ik niet altijd hoef te rennen of bezig moet zijn. Want, zo vertelt de therapeute, alle dagen ‘in het rood’ hebben tot gevolg dat er niet wordt opgebouwd maar dat de batterij wél leeg blijft lopen. Het is moeilijk om dat te horen. Het blijkt nog véél moeilijker om mijn gedrag en gedachten hierover te veranderen. Ook bij de fysiotherapie word ik meermaals teruggefloten, hetzij door mijn eigen lijf, hetzij door de therapeuten. Er is wel vooruitgang in de bewegingsvrijheid van de arm, klein maar zeker – en na uren oefenen kan ik dan éindelijk mijn arm boven de 90° brengen. De psychologe die ik niet in het programma wilde heeft een route uitgestippeld op basis van EMDRtherapie. Het blijkt ontzettend intensief en vele malen zwaarder dan ik ooit had kunnen bedenken. Na elke sessie ben ik gebroken, want iedere keer wordt één van de delen van het kankertraject waar ik de meeste stress van krijg, behandeld. Hoewel ik ze uit alle macht probeer tegen te houden overspoelen de emoties me en vloeien de tranen rijkelijk. Toch is juist dit wat ik nodig blijk te hebben; herinneringen die mij zó veel pijn deden worden gereduceerd tot beeldfragmenten waar ik rustig naar kan kijken en waar ik over kan praten zonder overweldigende pijn en verdriet. Vanwege de enorme impact hiervan op mijn energielevel neem ik met mijn man het besluit om de opbouw op het werk te staken en mij volledig te storten op de revalidatie, die ik tenslotte niet voor niets doe. Ondanks alles zie ik dit als falen. Zowel naar het werk toe als naar mezelf. Daarnaast heb ik een extra consult bij mijn oncoloog, die me sommeert te stoppen met de hormoontherapie (Tamoxifen), vanwege de hoeveelheid en de ernst van de bijwerkingen. Na een tijd lijkt het of ik mezelf weer een piepklein beetje terugvind en af en toe weer de lieve gezellige Kaat ben in plaats van een snauwende, slapeloze, jankende heks. Het is een verademing voor mijn gezin en nu besef ik ook hoe zij op hun tenen hebben gelopen om mij te ontzien.
Op een dag start ook de groepstherapie weer op. De groep waarin ik terechtkom is gezellig, gelukkig zijn het allemaal kankeraars en we hebben vaak aan één woord genoeg om te weten wat de ander bedoelt. Lotgenoten. Strijdgenoten. Kanker (gehad) hebben houdt niet op na afloop van de therapie. Kanker verweeft zich in je hele zijn en dat herkennen we van elkaar. Ik wilde er niets van weten, maar ik ben blij dat ik deze lotjes heb leren kennen.
De oedeem is stevig blijven zitten waar die na de bestraling terecht is gekomen en geeft veel klachten. Daarom wordt tevens haptotherapie voorgesteld. Ik ben hier zwaar op tegen want ik wil niks meer te maken hebben met de borst en haptotherapie lijkt me bovendien enorm zweverig, dus de twijfel slaat toe. Uiteindelijk stem ik toe, maar alleen met het bij haar leren intapen van mijn oedemateuze strakke, pijnlijke plekken. Gebleken is dat dit de klachten verlicht dus wil ik dat graag zelf ook leren toepassen. Het duurt lang voor ik zelfs maar de moed heb verzameld om het bestraalde gebied te ervaren als ‘van mij’, maar uiteindelijk ben ik in staat om te voelen waar en wanneer een tape wenselijk is. Omdat het ‘zelf tapen’ in het begin onmenselijk moeilijk is besluit ik de tapes te beletteren en te versieren, wat het psychisch makkelijker maakt om ze aan te brengen. Tot die tijd brengt de therapeute ze aan en dat geeft me uiteindelijk het vertrouwen dat deze aanrakingen pijn- en stijfheidsklachten kunnen verminderen, waardoor de stap om via de Breast Clinic oedeemtherapie aan te vragen kleiner wordt.
De revalidatie was zwaar maar heeft me geleerd dat een of enkele stap(pen) terug doen soms meer oplevert dan klakkeloos, koppig en stug doorzetten. Dat het oké is om op je bek te gaan, mits je daarvan leert en je gedrag vervolgens aanpast. Dat het leven zich niet alleen rationeel en in je hoofd afspeelt, maar vooral ook in je lijf en je gevoel. Dat ik goed genoeg ben zoals ik nu ben. De revalidatie heeft me nieuwe inzichten en lotjes gebracht. Ik ben ‘er’ nog niet, maar ben wel goed op weg.
Revalideren… dat kún je leren!!
#Rijndamrevalidatie #dankbaar #keihardwerken
Welkom in de trein van mijn leven 