Droomdag ❤❤

Plotseling krijgen we een telefoontje van iemand die zich voorstelt als “Jan, uw vrijwilliger van stichting Droomdag”. Of we van sprookjes houden, voor welk eten we ’s nachts wakker gemaakt kunnen worden, welke vervoersmiddelen we het geweldigst vinden en nog veel meer en o ja, of we al zin hebben in onze Droomdag op 25 september? De kinderen stuiteren bijna van de bank van opwinding en ook voor ons wordt het nu echt. De dagen erna kabbelen voorbij en plotseling is het dan 25 september. Het is een lange rit naar Center Parcs Zeewolde, waar de Dag plaatsvindt. Onderweg is er tijd in overvloed om gedachten uit te wisselen over onze fantasieën over hoe we denken dat deze dag zal verlopen. Zodra we er zijn volgen we de bordjes die ons leiden naar een groot terrein waar een livreier klaarstaat. Bij het aanmelden vraagt hij onze naam en welk soort applaus we wensen; we kunnen uit duizend soorten kiezen, meldt hij. Mijn dochter kiest direct voor het dierenapplaus en zodra we de rode loper betreden start er een kakofonie aan dierengeluiden: we horen poezen, honden, kippen en er hopt zelfs een vrijwilliger als kikker aan de kant. Het is geweldig leuk, ik voel me helemaal blij worden en zo te zien geldt dat ook voor mijn man en kinderen. Aan het einde van de rij vrijwilligers staat onze Jan, die ons meeneemt naar binnen voor een kennismaking en een praatje voor we koffie met gebak krijgen, waarna we worden opgehaald voor de eerste verrassing.

Na een kleine gezellige wandeling komen we aan bij een parkeerterrein dat half vol staat met de meest luxueuze, dure, prachtige sportauto’s. De kinderen vergapen zich aan elke auto en weten niet wat ze zien. De ene is nog mooier dan de andere. In één van de tenten leert onze zoon de riddergroet en onze dochter de prinsessenbuiging en zodra wij allemaal het koninklijk wuiven onder de knie hebben horen we hoefgetrappel. Een heuse koets staat voor ons klaar. Een prachtige, witte koets met in deftig pak gestoken koetsiers en een stel nette Shires die luisteren naar de namen Billy en Jack. Mijn dochter kan niet stoppen met aaien; de paarden zijn twee keer zo groot als zij maar dat kan haar niet schelen. Ze geniet en straalt. Paarden. Voor háár ❤. We maken een rondje door het park, af en toe wuivend zoals  dat ons is geleerd. Zodra we terug zijn worden we meegenomen naar een nieuwe verrassing… een professionele fotoshoot. Hoe gekker de poses hoe beter, malle foto’s maar ook mooie worden er geschoten. We horen de kinderen lachen en dat verwarmt ons. Ze genieten. Op dit moment ben ik blij dat ik niet meer kaal ben. Na afloop van deze leuke gekkigheid worden we met een SWATbus teruggebracht. Compleet uitgerust met helmen en schilden wachten we op wat er komen gaat. Want op een dag als deze weet je het niet!

Jan nodigt ons uit om de állermooiste auto te kiezen. Moeilijk, maar uiteindelijk heeft onze zoon een Alfa Romeo gekozen, onze dochter een Mercedes en wij beide een Corvette. Instappen maar en… daar gaan we!!! Een retourtje Nijkerk staat op de planning, over verlaten dijken waar de gaspedalen stevig worden ingedrukt. Machtig is het! Na afloop zegt mijn zoon met pretlichtjes in zijn ogen zachtjes tegen me:” Mama, ál die auto’s, ik had dit echt nóóit kunnen dromen” en het ontroert me. Dan is het lunchtijd en ook de lunch is geweldig, wát we maar zouden kunnen wensen staat er: soep met broodjes, salades, kazen, ham, friet, te veel om op te noemen. Ik was moe, maar hiervan knap ik weer een beetje op. Gelukkig maar, want deze dag blijkt nog steeds niet voorbij. Na een korte wandeling staan we op vliegveld Opkikker en ongelooflijk maar waar: hier landt een helicopter. Een helicopter waar we in mogen en we kijken onze ogen uit. Wat is die traktor klein, hoe recht zijn de akkers, het Eemmeer is zo prachtig met de schittering van de zon erop… ik zie mijn geweldige man en fantastische kinderen de tijd van hun leven hebben en een enorm gevoel van dankbaarheid stroomt door me heen. Na de vlucht ben ik eigenlijk te moe om door te gaan maar de rode loper leidt ons regelrecht een limousine in waar, als waren wij VIPgasten, kinderchampagne klaarstaat. De kinderen worden zowat gek. Het is een prachtige limo en een waanzinnige ervaring; de rit verloopt zó soepel en geluidloos dat ik al snel in slaap word gewiegd. Na wat een minuutje lijkt zijn we alweer terug en onze dochter roept dolblij:” De tijd vliegt als je in een limo zit!!” Jan verwelkomt ons terug en heeft speciaal voor hen nóg iets geweldigs: een laatste rit in een sportauto naar keuze! Nu worden er 2 Ferrari’s gekozen en de kids vertrekken, op weg naar de eetzaal, waar het diner klaarstaat. Ook dit is heerlijk en er is voor iedereen wat wils.

Als we de eetzaal verlaten staan daar alle vrijwilligers die deze dag voor ons en vele andere gezinnen hebben mogelijk gemaakt. Een lange rij mensen applaudisseert ons toe terwijl wij allemaal het terrein verlaten. Ik krijg een brok in mijn keel en moet mijn tranen wegslikken. Applaus, voor ons? Dat zouden wij eigenlijk moeten doen voor deze kanjers die deze dag zó mooi hebben gemaakt. De kinderen krijgen nog een tasje en per kind een Droomdagknuffelkussen in de handjes gedrukt. In de auto raken we niet uitgepraat over wat we allemaal hebben beleefd. Wát een waanzinnige dag…

’s Avonds bij het naar bed gaan verzucht mijn zoon, net voordat zijn ogen dichtvallen: “Mama, ik haat jouw kanker. Maar er is toch ook iets positiefs uit voortgekomen. Want anders had ik nooit in zulke vette auto’s gereden!”

En zo is het. Hoe naar het ook kan zijn en is geweest, de nadruk ligt en moet ook liggen op het positieve. Dat er mensen zijn die dagen als deze organiseren is zó bijzonder. De slogan van de stichting is: ‘herinneringen voor het leven’. En wát voor herinneringen. Voor mij is het belangrijkste niet dat ik in een helicopter of een Corvette of limo zat. Voor mij is het belangrijkste dat mijn kinderen en mijn man een waanzinnig mooie, fantastische dag hadden.

Hun welverdiende Droomdag. ❤❤

#stichtingdroomdag #stichtingopkikker #dankbaar