2020

Januari begint met familietijd. De maandagen zijn niet meer voor het ziekenhuis bestemd en er is tijd om langzaam bij te komen van de voorbije maanden. De nadruk ligt op langzaam. Want hoewel ik me had voorgenomen om direct weer op het lab aan de slag te gaan, beslist mijn lijf anders voor me. Op maandag 6 januari ga ik langs op F3, ik heb voor die geweldige kanjers een mand vol met lekkers samengesteld en een schilderij gemaakt en voor de medepatiënten ook iets te snoepen meegenomen. Het is een afsluitmoment voor mezelf en het geschenk wordt dankbaar aangenomen. De dagen gaan langzaam voorbij, ik geef zoveel mogelijk tijd aan het gezin. We wandelen, ik neem de kinderen mee naar een museum. Op 10 januari wordt onze grote zoon 12 jaar. Dat is een moment bij uitstek om te vieren, dus hebben wij vrij gevraagd van de school van de kinderen en dat is toegekend omdat het samenvalt met het einde van deze zware tijd. In de ochtend krijgt hij zijn cadeau, een tegoedbon voor een nieuwe fiets, waarna we vertrekken voor een weekeindje Arcen. Het is een heerlijk, gezellig, liefdevol weekeinde waarin we veel samen doen en zo blij zijn met elkaar. We gaan lasergamen, midgetgolfen, spellen doen in de gamehal en in een achtbaansimulator in indoorhal Taurus. We wandelen in de buurt, we zijn in nationaal park Maasduinen en zijn voornemens om, wanneer ik weer wat beter ben en langer kan wandelen, daar terug te keren. Arcen ligt zowat in Duitsland, het geboorteland van mijn lieve oma, dus ook daar gaan we de boel een beetje verkennen. De kinderen zwemmen en spelen naar hartelust en wij relaxen. Het is heel fijn dat we dit konden doen. Qualitytime, tijd voor elkaar!

In plaats van dat mijn klachten verdwijnen, lijken ze alleen maar toe te nemen. Als ik ze ter sprake breng bij Jos zegt hij dat ik het tijd moet geven. Hij verwijst me door naar Rijndam Revalidatie, schrijft me de hormoontherapie voor (Tamoxifen ofwel Nolvadex), verwijst me voor de klachten aan mijn borst terug naar de Breast Clinic en zegt dat hij me na 3 maanden terug wil zien. Ik hou nog veel vocht vast, heb kurkdroge ogen en geen lichaamsbeharing meer. Ik ben misselijk, heb hoofdpijn, bloedneuzen, pijn in mijn rechterarm en een dikke, pijnlijke, rode, hete borst. Mijn linkerhand voelt nog steeds doof, zo ook mijn voetzolen en een paar tenen. Mijn nagels zijn iets minder pijnlijk maar wel nog bij stoten, er lijkt soms een strakke band om vingertoppen te zitten waardoor ook daar pijn optreedt. De nagels groeien niet meer, ik heb ze al een eeuwigheid niet hoeven knippen! Mijn hele huid is gortdroog en heel dun en moet vaak worden ingesmeerd omdat ik het gevoel heb dat die anders scheurt. Ik kan geen kleine of strakke dingetjes openen. Mijn wimpers komen wel weer. De wenkbrauwen nog niet. De verpleegkundige van de Breast Clinic, die ik diezelfde week nog spreek, verwijst me door naar het Instituut voor Hyperbare Geneeskunde op mijn verzoek, omdat de borst zo niet kan blijven. Ik zeg haar dat ik op het punt van amputeren sta, dat er nú iets gebeuren moet en dat beaamt ze. Gelukkig gaat dat snel en heb ik de week erna de intake, waar blijkt dat ik de volgende dag, op wereldkankerdag, al kan starten met Hyperbare Zuurstoftherapie.

Mijn nicht komt langs. Door omstandigheden had ik lange tijd geen contact met een deel van mijn familie. Het is enorm fijn dat wij dit contact weer oppakken. We hebben veel, heel veel te bespreken. 25 jaar is niet in één dag in te halen, maar we doen een gezellige poging en dit is voor herhaling vatbaar. Mijn dochter krijgt deze tijd springlessen en is daar ontzettend blij mee en het gaat ook supergoed. Mijn zoon is aan het rondkijken naar een middelbare school, want hij zit in groep 8 en gaat dit jaar ook op kamp en de eindmusical opvoeren.

De zuurstoftherapie is zeer vermoeiend. Ik krijg die elke dag, gedurende 6 tot 8 weken. Ik heb een taximachtiging en word elke dag gebracht en gehaald, dat is heel fijn. Een van mijn medetanksters blijkt uit de buurt te komen, waardoor we samen vervoerd worden. Wat een te gek wijf! Het tanken, zoals wij dat noemen, is gezellig. Er zitten diverse dames en heren met ieder hun eigen verhaal, maar de gemene deler is bestraling. Het is fijn om te praten, fijn om herkenning te vinden. We zijn allemaal kankeraars en dat maakt dat het goed voelt. Al gauw heb ik er een nieuwe, geweldige vriendin bij.

In Azië is in december 2019 een nieuw virus opgedoken. Dat gebeurt wel vaker en eerlijk gezegd maakte ik me er niet zo druk om. In slechts enkele weken tijd is het probleem echter bijna onbeheersbaar groot geworden en is duidelijk dat het om een Coronavirus gaat: SARS-CoV-2, dat de verwekker is van een nieuwe, ernstige ziekte: Covid-19. In korte tijd blijkt het virus in staat geweest te zijn zich razendsnel te verspreiden. Dit was de angst van alle virologen: een pandemie.